uyan

geçen gece soğuktu biraz
tüm nahoş anılar beynimi yerken
ben uykunun en tatlı kısmında
kendimi yalanlarına inandırmıştım.
çabalamak erdemi
güneşin en kızıl yalnızlığı ardına gizlenmiş
gözlerini kuytulara çekmiş
usulca izleyen
hareketlense dağları devirecek bir hayvan gibiydi
anlamsız anılar süzülmeye devam ettiği
perde de
perde ki sen onları çoktan karanlık boyalarınla
boyamıştın
gözlerim görmesin ama sesini duyabileyim diye
işkencelerin en küçüğüydü bu senin için
bense kasvetli odamda sakat kaldığıma inandım
aydınlık gelmeyecek gibiydi
kızıla boyalı odamda..
sözlerin, umutlarım hepsi toplanmıştı
duvarımda; boyalarında ki ufak çatlaklarda
umutsuzluğu umudum ettiğim bir sabahın sonunda
umulmadık bir şey oldu..
senin etkinden bile daha çok acıdı canım
ve ben senden
uyandım..