29 Mart 2010 Pazartesi

üç..iki..bir..

son günlerde eve kapandım
bir buruk gülümsemeler oyunu sergiliyorum
adı "yalnızlığım"
klişe adlar bulmak konusunda üstüme yoktur
bilirsin
bilmediğin seyircisi olmasa da oyunumun
hayalimde her harfine bir insan sığdırıyorum yalnızlığın
z'si sensin mesela
bazen y bazen n
ve bazen nedensizce bırakıyorum oynamayı
her seyircimin yüzü aynı
kırık olsa belki daha rahat hissedeceğim aynamın karşısında
kendimle olan diyaloglarım gibi..
yüzünden ben yansıyorum bir süre sonra
kendi içime bakmaya halim yok
duvarıma astığım yapbozlarım çoktan bozuldu
parçaları oturmuyor bile yerine
elinden geldiğince büyüdü hepsi
sonra bu kişisel hezeyanlarım komedisi ortasında
seyirciler sahneyi bitiriyor aniden
sahneden yansıman
omzumda ki elin
boğazımı tıkayan dilim
senaryomun son rötuşları
kapadığın gözlerini izlediğim gibi
kapatacağım gözlerimi